Met de Tijdlijn Amsterdam 2000-2030, te zien op de kadeverdieping van Arcam, blikken we terug op projecten en gebeurtenissen die het beeld van de stad bepaald hebben vanaf het jaar 2000. Maar we kijken ook vooruit!
Met de laatste deur, die het decennium 2020-2030 beslaat, kijken we samen met ontwerpers, makers en visionairs vooruit naar de nabije toekomst in woord en beeld. De deur verandert steeds mee met de staande tentoonstelling.
De toekomst volgens... Thijs de Zeeuw
De stad is een natuurgebied - (en dus) is de architect een natuurontwikkelaar
De ongerepte natuur bestaat niet meer. Het romantische beeld van een mensvrije wildernis is verleden tijd en dat is maar goed ook. Ook de gedachte dat de natuur niet zonder bescherming kan, is achterhaald. Natuurinclusief bouwen begint ingeburgerd te raken, maar scheidt nog steeds de mens van de andere dieren. We moeten op zoek naar een nieuwe manier van samenleven in een mens-inclusieve natuurstad. En dat begint met kennismaken. Het onzichtbare leven zichtbaar maken.
Om dat leven te leren kennen, wordt naast Arcam onderzocht hoe het onzichtbaar dierlijk leven betrokken kan worden bij het inrichten van onze openbare ruimte. Onder water zoeken we de dialoog met de paling, de Chinese wolhandkrab, de harder en iedereen daar beneden die iets kwijt wil.
Als ‘openingszin’ van deze dialoog is een aantal kubuswoningen op de bodem van het Oosterdok gelegd. Deze kooien bieden structuur in een nu nog kale onderwaterwoestijn. Ze bieden een safe space voor jonge vissen hard substraat voor schelpdieren om zich te kunnen vestigen. Starterswoningen zou je kunnen zeggen. Daar is dus niet alleen voor mensen een groot gebrek aan.
Beeld en geluid
Vissen communiceren met geluid. We luisteren naar hen door op bezoek te gaan (snorkel gerust eens mee op vrijdagochtend). Dit is een sonarbeeld van het moment dat een – een ons nog onbekende – vis één van de kubuswoningen bezoekt. We luisteren ook letterlijk met een hydrofoon. Zo leren we meer over wat de niet-mens ervan vindt.