Academie voor Theater en Dans
Teun Koolhaas Associates, 1996
Het Maupoleum
In 1994 werd het Maupoleum aan de Jodenbreestraat gesloopt. Het gebouw, ontworpen door P. Zanstra, was nog geen vijfentwintig jaar oud. De financiering van sloop en nieuwbouw was mogelijk door op de vrijgekomen grond een in vloeroppervlakte tweemaal zo groot complex neer te zetten. Het gebouw kwam zes meter naar voren te staan en de kade langs de Houtkopersburgwal werd volgebouwd.
Twee gebouwen
De nieuwbouw, ontworpen door Teun Koolhaas Associates uit Almere, bestaat uit twee gebouwen. Bij de sluis staat het gebouw van de toneel- en dansopleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Aan de kant van het Mr. Visserplein werd een kantoorgebouw ontwikkeld door het Philips Pensioenfonds. Het wordt verhuurd aan de gemeente, Onder de kantoren zit een parkeergarage en een groot oppervlak aan winkelvloer. De gevels aan de Jodenbreestraat zijn een gelede compositie van baksteen en wit stucwerk, waarbij de vorm van de ramen is afgeleid van historische architectuur. Aan de achterkant, langs het water, en langs de Valkenburgerstraat ademt het complex de sfeer van industriële architectuur, met grote glasoppervlakken en bakstenen penanten. De opvallende zijgevel aan het pleintje bij de sluis lijkt een onopgelost probleem: hoe moeten de verschillende vlakken en volumes met elkaar in verband worden gebracht?
Meer leven in de brouwerij
De modernistische architectuur van het Maupoleum werd vervangen door de commerciële architectuur van Teun Koolhaas, waarbij door het vergroten van het programma de kosten moesten worden beperkt. Het zinken dak van de theaterschool is, net als het bebouwen van de kade, het resultaat van het ‘oppompen’ van het bouwvolume. De bakstenen gevelwanden lijken afgeleid van de grootschalige kantorenbouw uit de jaren twintig. In vergelijking met de dichte plint van het Maupoleum brengt het huidige gebouw meer leven in de straatwand. Maar vooral de halfronde ingangspartij met luifel op de hoek van het Mr. Visserplein is volgens critici een loos gebaar en doet volgens hen inmiddels gedateerd ‘postmodern’ en armoedig aan.