arcam

Verbreding Weesperstraat
In de jaren zestig werd de Weesperstraat verbreed omdat men vond dat het centrum beter bereikbaar moest worden voor het autoverkeer. Door grootschalige kantoorbouw moest de binnenstad een nieuwe economische impuls krijgen. Weesperstaete, op de hoek van het Weesperplein en de Sarphatistraat, is een van de laatste grote gebouwen die in dit verband werden opgeleverd.

Zwartglazen vliesgevels
Het was oorspronkelijk de bedoeling om het gebouw als kantoorruimte te verhuren. Maar al voor de oplevering werd het in zijn geheel gehuurd door de Universiteit van Amsterdam, die een periode van ongekende groei doormaakte. Het bood tientallen jaren onderdak aan het Psychologisch Laboratorium. Het gebouw staat achter de historische rooilijn omdat het de bedoeling was om ook de Sarphatistraat te verbreden tot stedelijke verkeersader. Weesperstaete is geinspireerd door de Amerikaanse grotestadsarchitectuur die na de Tweede Wereldoorlog door architecten als Mies van der Rohe en Skidmore, Owings en Merrill werd voorgestaan. Het is een ‘landmark’, dat zich met zijn helder geordende zwartglazen vliesgevels aan de wijde omgeving presenteert. Het gebouw past tegelijkertijd goed in het stedenbouwkundig concept van brede verkeersstraten.

‘De Doodskist’
Weesperstaete heeft een betonskelet met zwart afgewerkte vliesgevels en een borstwering van donker zonwerend glas. Dit geeft het gebouw een zekere geslotenheid, die het al snel na de bouw de bijnaam ‘de Doodskist’ opleverde. Aan de voet van het gebouw, bij de metro-ingang, zijn publieksgerichte functies te vinden. Daarom wordt het gebouw ook wel vergeleken met een ‘plaza’ op Manhattan: compromisloze hoogbouw, met op het niveau van het maaiveld een levendige openbare ruimte waarin winkels worden gecombineerd met een metro-ingang.